Altın yıllar

Esther Gemsch ve Stefan Kurt’un rol aldığı bir Alman-İsviçre (emeklilik) komedisi. Karakterleri için büyük bir kalbe sahip iyi hissettiren sinema.

Peter’ın emekli olduğu gün, Alice ve onun için hayatın güzel ve heyecan verici yeni bir evresinin başlangıcı olmalıydı. Ama her nasılsa ikisi birdenbire hiç anlaşamazlar. Alice dünyayı merak ediyor, seyahat etmek, yeni insanlarla tanışmak istiyor – Peter ise huzurlu olmayı tercih ediyor. Ve Peter en iyi arkadaşını aslında sadece ikisi için olan bir gemi yolculuğuna çıkardığında, Alice’in canına tak eder ve gemiyi terk eder – ama Peter’a söylemeden.

Barbara Kulcsar’ın yönettiği film (senaryo: Petra Volpe) krizdeki evli bir çiftin hikayesini anlatıyor – tam da hayatın temelde yepyeni bir hal almak üzere olduğu bir zamanda. Kulcsar ve Volpe hassas bir espri anlayışı ve zamanlamayla, gülümseten komik anlar yaratırken, olup bitenlerin varoluşsal ve aynı zamanda dramatik sonuçlarını asla unutmuyorlar. Burada senaryo ve yönetmenlik, rahat figürlerden değil, pürüzleri olan gerçek karakterlerden oluşan topluluğun müthiş performansıyla destekleniyor. Stefan Kurt, yeni emekli olmuş – ve prensipte rasyonalize edilmiş – bir çalışan olarak, böyle bir yaşam durumunda derin bir çukura düşen birinin istifasını inandırıcı bir şekilde somutlaştırıyor. Esther Gemsch ise hayata aç ve meraklı Alice rolünde çok sevimli. Dünyanın bir bölümünü kendi ayakları üzerinde keşfetmek için yola çıktığında ve lezbiyen komünü/kendi kendine yeten kadın komünü gibi alternatif yaşam modellerini gördüğünde, karakterinde ne kadar büyük bir güç ve sihir olduğunu hissediyorsunuz. Evliliğin klasik geleneksel yaşam biçimi tarafından oldukça bastırılmış bir sihir. Alice ve Peter’ın çocuklarının da bavullarında sorunlar var. Ancak Kulcsar ve Volpe aşırı dramatize etmiyor, çatışmaları dürüstçe ve gösterişten uzak bir şekilde ele alıyor. Olay örgüsünün temposu, mizahi dinamik sahneler ile durup düşünmeye olanak tanıyan düşünceli anlar arasında değişiyor. Ve böylece kişinin kendi yaşam durumu üzerine düşünmesini de sağlıyor. Buna ek olarak, hoş bir film müziği yaz havası için doğru desteği sağlıyor. Tüm bunlar Altın yıllar-THE GOLDEN YEARS’ı derinliği olan harika bir iyi hissettiren sinema deneyimi haline getiriyor.

Jüri değerlendirmesi / puanlaması özellikle değerli

Yaşlanma hikayeleri 65 yaşındakiler hakkında da anlatılabilir. ALTIN YILLAR boyunca, İsviçreli çift Alice ve Peter hayatın yeni bir aşamasına uyum sağlamayı öğrenmek zorundadır. Ancak burada söz konusu olan büyümek değil, emekliliktir. Peter emekliliğiyle birlikte gelen anlam kaybını acı bir şekilde deneyimler (ofisi yeni sunucu odası olur) ve Alice, kocasıyla olan ilişkisini, yakınlıktan ziyade karşılıklı bir tahammül olan sürekli varlığı nedeniyle sorgulamaya zorlanır. Tüm bunlar zengin İsviçrelilerin ortamında gerçekleşir ve en sonunda çift bir yolcu gemisine bindiğinde, burada da lüks bir dünyanın sergilendiği anlaşılır. Yönetmen Barbara Kulcsar ve senarist Petra Volpe’nin, görsel açıdan ilk bakışta DAS TRAUMSCHIFF (Rüya Gemisi) gibi yapımları andıran hikâyelerini ne kadar ciddi ve psikolojik açıdan inandırıcı bir şekilde anlattıklarını anlamak biraz zaman alıyor. Peter kendini spor ve (çok) sağlıklı bir diyetle genç kalma takıntısına kaptırırken, Alice evlilik hayatının ne kadar bayat ve saçma olduğunu fark eder. Ve böylece, Marsilya’daki bir kıyı gezisinden sonra gemiye dönmek yerine kelimenin gerçek anlamıyla bir yolculuğa başlar. Bu süreçte diğer kadınları ve onların kendisinden tamamen farklı olan yaşam tarzlarını tanır. Bu deneyimler onu daha olgun hale getirir. Peter da gerçek ihtiyaçlarının ne olduğuna dair bir his geliştirmeyi öğrenir. Bu bir komedi şeklinde anlatılıyor ve son derece başarılı komik yönetmenlik dokunuşları var. Özellikle Alice ve Peter’ın çocukları, „değersiz“ ebeveynlerinin davranışlarına verdikleri tepkilerle komik bir şekilde çiziliyor. Kulcsar’ın ana karakterlerini başlangıçta bu kadar mesafeli tanıtması dikkat çekici. Ne Alice ne de Peter sempatik olmaktan başka bir şey değildir (örneğin Alice o kadar benmerkezcidir ki, bir yürüyüş sırasında birkaç metre arkasında arkadaşının öldüğünü uzun süre fark etmez). Filmin karakterlerine ve hassasiyetlerine karşı güçlü bir ilginin oluşması senaryonun incelikli olduğunu gösteriyor. Ve Alice sonunda kendini anti-kapitalist bir kadın komününde bulduğunda, diğer şeylerin yanı sıra güneşli, neşeli film müziğinin (besteci Carsten Meyer’in Burt Bacharach’a bir saygı duruşu ve birkaç popüler Italo-pop şarkısı) yardımıyla, iyi hissettiren bir film sahneleyen, ancak bu süreçte bir dizi özgürleştirici mesajı gizleyen yıkıcı bir film yapımcısının iş başında olup olmadığını merak etmeden edemiyorsunuz.

Foto: Die Deutsche Film- und Medienbewertung (FBW)